|
Ο Μανώλης ο καημένος είναι πάλι ερωτευμένος
κι αγαπά τη Δημητρούλα, κοντοστρουμπουλή μικρούλα.
Δυο φορές την εβδομάδα, τη πηγαίνει στη Γλυφάδα,
για να βρουν καλαμαράκι και μπαρμπούνι με μουστάκι.
Κάνουν την παραγγελία και μ’ αυτήν την ευκαιρία,
παίρνουν βάρκα και τραβάνε, παρά πέρα για να πάνε,
να φορέσουν τα μαγιό τους και να κάνουν το λουτρό τους
κι από τη μικρή βαρκούλα, πέφτει πρώτη η Δημητρούλα.
Κι ο Μανώλης απ’ την άλλη, κάνει μια βουτιά μεγάλη,
μακριά από τη βαρκούλα και κοντά στη Δημητρούλα.
Εχουν βλέπεις τέτοια χάρη, είναι αχώριστο ζευγάρι
και στη θάλασσα ακόμα μια ψυχή και ένα σώμα.
Κι απ’ τη θάλασσα δροσάτοι, βγαίνουν μ’ όρεξη γεμάτοι,
για να φαν’ καλαμαράκια και μπαρμπούνια με μουστάκια.
Πίνουνε και ρετσινούλα, Μανωλιός και Δημητρούλα
και μ’ αυτοκινητάδα παίρνουν δρόμο απ’ τη Γλυφάδα.
|
O Manólis o kaiménos ine páli erotevménos
ki agapá ti Dimitrula, kontostrubulí mikrula.
Dio forés tin evdomáda, ti pigeni sti Glifáda,
gia na vrun kalamaráki ke barbuni me mustáki.
Kánun tin parangelía ke m’ aftín tin efkería,
pernun várka ke traváne, pará péra gia na páne,
na forésun ta magió tus ke na kánun to lutró tus
ki apó ti mikrí varkula, péfti próti i Dimitrula.
Ki o Manólis ap’ tin álli, káni mia vutiá megáli,
makriá apó ti varkula ke kontá sti Dimitrula.
Echun vlépis tétia chári, ine achóristo zevgári
ke sti thálassa akóma mia psichí ke éna sóma.
Ki ap’ ti thálassa drosáti, vgenun m’ óreksi gemáti,
gia na fan’ kalamarákia ke barbunia me mustákia.
Pínune ke retsinula, Manoliós ke Dimitrula
ke m’ aftokinitáda pernun drómo ap’ ti Glifáda.
|
