Μέρες και νύχτες φορτωμένες φεύγουν
Με πόθους όνειρα και μνήμες ζωντανές
Τα σύνορα κάποιας αγάπης μου γυρεύουν
Στις άδειες ώρες τις μοναχικές
Δεν έμαθα να ζω και ν’ αγαπώ
Λιγότερο απ’ όσο πάντα πρέπει
Σε ξένο σώμα τώρα κατοικώ
Και μ’ άλλα μάτια η ψυχή μου βλέπει
Άσπρα και μαύρα τα πλακάκια σπίτι
Τα βήματά μου σε σκακιέρα τα κρατώ
Τόσο κοντά που είν’ η ήττα από την νίκη
Δεν έχω λόγο για να περπατώ
|
Méres ke níchtes fortoménes fevgun
Me póthus ónira ke mnímes zontanés
Ta sínora kápias agápis mu girevun
Stis ádies óres tis monachikés
Den ématha na zo ke n’ agapó
Ligótero ap’ óso pánta prépi
Se kséno sóma tóra katikó
Ke m’ álla mátia i psichí mu vlépi
Άspra ke mavra ta plakákia spíti
Ta vímatá mu se skakiéra ta krató
Tóso kontá pu in’ i ítta apó tin níki
Den écho lógo gia na perpató
|