Το μαντηλάκι που κρατάς,
άιντες αγάπη μου,
τ’ όμορφο κεντημένο,
τ’ όμορφο κεντημένο
Το ‘χω σε κάθε βελονιά,
άιντες αγάπη μου,
με δάκρυ ποτισμένο,
μαντήλι καημένο
Μια μέρα σου το χάρισα,
άιντες αγάπη μου,
να το κρατάς στα ξένα,
να το κρατάς στα ξένα
Να με θυμάσαι και να κλαις,
άιντες αγάπη μου,
καμιά φορά κι εμένα
εκεί στα μαύρα ξένα
Γι’ αυτό το μαντηλάκι μου,
άιντες αγάπη μου,
πρόσεξε μη το χάσεις,
πρόσεξε μη το χάσεις
Σα φυλαχτό να το κρατάς,
άιντες αγάπη μου,
για να μη με ξεχάσεις,
πρόσεξε μη το χάσεις
|
To mantiláki pu kratás,
áintes agápi mu,
t’ ómorfo kentiméno,
t’ ómorfo kentiméno
To ‘cho se káthe veloniá,
áintes agápi mu,
me dákri potisméno,
mantíli kaiméno
Mia méra su to chárisa,
áintes agápi mu,
na to kratás sta kséna,
na to kratás sta kséna
Na me thimáse ke na kles,
áintes agápi mu,
kamiá forá ki eména
eki sta mavra kséna
Gi’ aftó to mantiláki mu,
áintes agápi mu,
prósekse mi to chásis,
prósekse mi to chásis
Sa filachtó na to kratás,
áintes agápi mu,
gia na mi me ksechásis,
prósekse mi to chásis
|