Χάνομαι πάλι μέσα σε δρόμους
Που σκορπίζουν το μυαλό
Κι όλο παιδεύω και σημαδεύω
Τη ζωή μου κι απορώ
Σε ποιο Θεό τώρα πιστεύω
Και ποιας σιωπής σεντόνι κλέβω
Μήπως και δέσω
Το σπασμένο μου φτερό
Κι αν γείρει η ζυγαριά στο γεια
Και όλα πάρουνε φωτιά
Από έρωτα ας τελειώνω
Κι αν γείρει η ζυγαριά στο γεια
Μέσα σε θάλασσα πλατιά
Τον εαυτό μου θα σκοτώνω
Χάνομαι πάλι μέσα σε δρόμους
Που σκορπίζουν το μυαλό
Σε ώρες χαμένες χαραμισμένες
Γκρεμισμένες στο κενό
Όμως του έρωτα το κύμα
Ξέρει και δήμιο και θύμα
Κι έχει γι’ αντίλαλο
Το κρίμα το σκληρό
|
Chánome páli mésa se drómus
Pu skorpízun to mialó
Ki ólo pedevo ke simadevo
Ti zoí mu ki aporó
Se pio Theó tóra pistevo
Ke pias siopís sentóni klévo
Mípos ke déso
To spasméno mu fteró
Ki an giri i zigariá sto gia
Ke óla párune fotiá
Apó érota as telióno
Ki an giri i zigariá sto gia
Mésa se thálassa platiá
Ton eaftó mu tha skotóno
Chánome páli mésa se drómus
Pu skorpízun to mialó
Se óres chaménes charamisménes
Gkremisménes sto kenó
Όmos tu érota to kíma
Kséri ke dímio ke thíma
Ki échi gi’ antílalo
To kríma to skliró
|