Να ’ξερες πόσο πληγώνομαι
που δεδομένη με θεωρείς εσύ
Πόνο και δάκρυ τα βάζω στην άκρη
κι αναθεωρώ τη ζωή.
Άλλαξα, δεν είμαι ο ίδιος άνθρωπος που είχες γνωρίσει
κι ότι με πλήγωνε πια πίσω το `χω αφήσει
και τώρα πάνω από όλα αγαπάω εμένα
κι αν σου αρέσει έχει καλώς κι αν πάλι όχι είναι ανοιχτός
ο δρόμος και τα σκυλιά δεμένα.
Πρώτα τους άλλους και `γω στους μεγάλους
χαμένους για τόσες φορές
μα άκου τα νέα τελειώνουν μοιραία
αυτά που ήξερες μέχρι χτες.
|
Na ’kseres póso pligónome
pu dedoméni me theoris esí
Póno ke dákri ta vázo stin ákri
ki anatheoró ti zoí.
Άllaksa, den ime o ídios ánthropos pu iches gnorísi
ki óti me plígone pia píso to `cho afísi
ke tóra páno apó óla agapáo eména
ki an su arési échi kalós ki an páli óchi ine anichtós
o drómos ke ta skiliá deména.
Próta tus állus ke `go stus megálus
chaménus gia tóses forés
ma áku ta néa teliónun mirea
aftá pu íkseres méchri chtes.
|