Όποια και να ‘ρθει μετά από σένα
τα πικραμένα μου τα χείλη να φιλήσει
ίσως να κάνει θυσίες για μένα
ίσως μια μέρα να με συγκινήσει.
Μα δε θα ‘σαι εσύ, δε θα ‘σαι εσύ
που μου μιλούσες γι’ αγάπη
γι’ αγάπη με τόση ανθρωπιά.
Μα δε θα ‘σαι εσύ, δε θα ‘σαι εσύ
που με φιλούσες και έλιωνα
σαν κερί στη φωτιά.
Όσες αγάπες και να γνωρίσω
εσύ θα είσαι η μεγάλη αγαπημένη,
κι αν κάποια μέρα ξαναγαπήσω
η θύμησή σου θα με πεθαίνει.
|
Όpia ke na ‘rthi metá apó séna
ta pikraména mu ta chili na filísi
ísos na káni thisíes gia ména
ísos mia méra na me sigkinísi.
Ma de tha ‘se esí, de tha ‘se esí
pu mu miluses gi’ agápi
gi’ agápi me tósi anthropiá.
Ma de tha ‘se esí, de tha ‘se esí
pu me filuses ke éliona
san kerí sti fotiá.
Όses agápes ke na gnoríso
esí tha ise i megáli agapiméni,
ki an kápia méra ksanagapíso
i thímisí su tha me petheni.
|