|
Στου πόθου το καράβι
Κι οι δύο μας τώρα σκλάβοι
Μια θάλασσα η προσμονή
Που θα βρεθούμε βλέπω
Μα όμως το επιτρέπω
Δε θέλω άλλη επιλογή
Έλα κοντά, έχω να δώσω
Μια καρδιά όσο η γη κι άλλο τόσο
Έλα κοντά, χάνουμε χρόνο
και οι δυο απ’ της αγάπης το δρόμο
Έλα κοντά μου, ρίξε τα τοίχοι
Ξαφνικά μαζί μας είναι η τύχη
Έλα κοντά, να εκραγούμε
Έρωτα ζούμε
Ποτάμια που διψάμε
Να ενωθούμε πάμε
Στην πιο μεγάλη μας στιγμή
Ελάχιστα σε ξέρω
Παράφορα σε θέλω
Και νιώθω πως με θες κι εσύ
|
Stu póthu to karávi
Ki i dío mas tóra sklávi
Mia thálassa i prosmoní
Pu tha vrethume vlépo
Ma ómos to epitrépo
De thélo álli epilogí
Έla kontá, écho na dóso
Mia kardiá óso i gi ki állo tóso
Έla kontá, chánume chróno
ke i dio ap’ tis agápis to drómo
Έla kontá mu, ríkse ta tichi
Ksafniká mazí mas ine i tíchi
Έla kontá, na ekragume
Έrota zume
Potámia pu dipsáme
Na enothume páme
Stin pio megáli mas stigmí
Eláchista se kséro
Paráfora se thélo
Ke niótho pos me thes ki esí
|
