Ένοχα βράδια που λείπεις εσύ
σε άγνωστα μάτια γυρεύω ζωή
θυμάμαι σαν ψέμα τις άγιες στιγμές
χέρια αναμμένα αφήνουν πίσω γραμμές
Ένοχα βράδια γεμάτα σκιές
μιλούν τα σημάδια κι αφήνουν πληγές
θυμάμαι τις λέξεις να στάζουν φωτιά
πόσο θ’αντέξεις να ζήσεις κι άλλο μακριά
Μια ζωή σε μισώ και μετά σ’ αγαπάω
είσαι εδώ σ’ ανασαίνω σχεδόν σου μιλώ
επαφή με το σώμα σου πάντα κρατάω
και ζητώ να γυρίσεις ν’αρχίσω να ζω
Πες μου τι κάνω ποια άκρη να βρω
στο τέλος μου φτάνω δεν έχω καιρό
φοβάμαι τις νύχτες τις ξένες φωνές
και τις αλήθειες που με κοιτάνε γυμνές
Μια ζωή σε μισώ και μετά σ’ αγαπάω
είσαι εδώ σ’ ανασαίνω σχεδόν σου μιλώ
επαφή με το σώμα σου πάντα κρατάω
και ζητώ να γυρίσεις ν’ αρχίσω να ζω
|
Έnocha vrádia pu lipis esí
se ágnosta mátia girevo zoí
thimáme san pséma tis ágies stigmés
chéria anamména afínun píso grammés
Έnocha vrádia gemáta skiés
milun ta simádia ki afínun pligés
thimáme tis léksis na stázun fotiá
póso th’antéksis na zísis ki állo makriá
Mia zoí se misó ke metá s’ agapáo
ise edó s’ anaseno schedón su miló
epafí me to sóma su pánta kratáo
ke zitó na girísis n’archíso na zo
Pes mu ti káno pia ákri na vro
sto télos mu ftáno den écho keró
fováme tis níchtes tis ksénes fonés
ke tis alíthies pu me kitáne gimnés
Mia zoí se misó ke metá s’ agapáo
ise edó s’ anaseno schedón su miló
epafí me to sóma su pánta kratáo
ke zitó na girísis n’ archíso na zo
|