Ό,τι αρχίζω μου τελειώνει
σε κομμάτια σπάει γυάλινα
με σχοινί που δεν παλιώνει
μ’ εχουν δέσει, όσα τα ‘λυνα
Τόσα λόγια κι υποσχέσεις σαν χαρτιά καμένα στη φωτιά
ποια αγάπη θα μπορέσεις, που ‘χεις μια πέτρα στη καρδία;
Η αγάπη μια για πάντα δεν μου έτυχε
στα ξυστά περνούσε πάντα, δεν με πέτυχε
είμαι για κακή μου τύχη ξημερώματα
ακροβάτης δίχως δίχτυ στα πατώματα
Πέφτει η νύχτα κι έχω πέσει,
το τηλέφωνο μου δεν χτυπά
όσα μου ‘πες, τα ‘χω δέσει
κι όλα ήταν ψέμα τελικά!
Πέφτει η νύχτα και παλεύω να σωθώ, να πάρω αναπνοές
και με πόνο σε γυρεύω σε μπαράκια, δρόμους και στοές
Η αγάπη μια για πάντα δεν μου έτυχε
στα ξυστά περνούσε πάντα, δεν με πέτυχε
είμαι για κακή μου τύχη ξημερώματα
ακροβάτης δίχως δίχτυ στα πατώματα
|
Ό,ti archízo mu telióni
se kommátia spái giálina
me schiní pu den palióni
m’ echun dési, ósa ta ‘lina
Tósa lógia ki iposchésis san chartiá kaména sti fotiá
pia agápi tha borésis, pu ‘chis mia pétra sti kardía;
I agápi mia gia pánta den mu étiche
sta ksistá pernuse pánta, den me pétiche
ime gia kakí mu tíchi ksimerómata
akrovátis díchos díchti sta patómata
Péfti i níchta ki écho pési,
to tiléfono mu den chtipá
ósa mu ‘pes, ta ‘cho dési
ki óla ítan pséma teliká!
Péfti i níchta ke palevo na sothó, na páro anapnoés
ke me póno se girevo se barákia, drómus ke stoés
I agápi mia gia pánta den mu étiche
sta ksistá pernuse pánta, den me pétiche
ime gia kakí mu tíchi ksimerómata
akrovátis díchos díchti sta patómata
|