Γράμματα που λένε – πόσα λένε!
Όσα δεν άκουσα ποτέ απ’ τα χείλη σου.
Σβήνουν οι αποστάσεις. Φώναξέ με
και θα `ρθω να βάψω το μαντήλι σου
με τα σημάδια των φιλιών μου
και με το δάκρυ των ματιών μου.
Γράμματα το `γραψαν
πως δεν μπορώ, πως δεν αντέχω
να σ’ αγαπώ και να μη σ’ έχω,
πως είναι ερημιά ο κόσμος
αν δε σταθεί ο ταχυδρόμος
έξω απ’ την πόρτα μου.
Αν δε μου πει πως έχω γράμμα,
τις νύχτες πνίγομαι στο κλάμα.
Γράμματα που καίνε, νύχτες καίνε.
Πόσα σκοτάδια της καρδιάς μου φώτισαν;
Σβήνουν οι αποστάσεις. Κοίταξέ με.
Έγιναν καθρέφτες και με ρώτησαν
αν σ’ αγαπώ κι αν είναι αλήθεια
και τον καημό που ‘χω στα στήθια
ήρθαν και σου ‘δειξαν.
Μα δεν μπορώ και δεν αντέχω
να σ’ αγαπώ και να μη σ’ έχω
γιατί είναι ερημιά ο κόσμος.
Κι αν δε σταθεί ο ταχυδρόμος
έξω απ’ την πόρτα μου
για να μου πει πως έχω γράμμα,
τις νύχτες πνίγομαι στο κλάμα.
|
Grámmata pu léne – pósa léne!
Όsa den ákusa poté ap’ ta chili su.
Svínun i apostásis. Fónaksé me
ke tha `rtho na vápso to mantíli su
me ta simádia ton filión mu
ke me to dákri ton matión mu.
Grámmata to `grapsan
pos den boró, pos den antécho
na s’ agapó ke na mi s’ écho,
pos ine erimiá o kósmos
an de stathi o tachidrómos
ékso ap’ tin pórta mu.
An de mu pi pos écho grámma,
tis níchtes pnígome sto kláma.
Grámmata pu kene, níchtes kene.
Pósa skotádia tis kardiás mu fótisan;
Svínun i apostásis. Kitaksé me.
Έginan kathréftes ke me rótisan
an s’ agapó ki an ine alíthia
ke ton kaimó pu ‘cho sta stíthia
írthan ke su ‘diksan.
Ma den boró ke den antécho
na s’ agapó ke na mi s’ écho
giatí ine erimiá o kósmos.
Ki an de stathi o tachidrómos
ékso ap’ tin pórta mu
gia na mu pi pos écho grámma,
tis níchtes pnígome sto kláma.
|