Εδώ
Μπαίνει ακάλεστος ο άνεμος της λύπης
Υπενθύμιση μου κάνει πως μου λείπεις
Στα πατώματα με σέρνει σαν χαρτί
Εδώ
Ξημερώματα οι σιωπές σου είναι σφαίρες
Και ανάδρομες παλιές σου καλημέρες
Ματαιώθηκε μου λένε η γιορτή
Μ’ εμάς
Είναι σίγουρο πως κάτι πήγε λάθος
Πως μ’ αγάπησες το ξέρω κατά βάθος
Μα να μάθουμε τι φταίει δεν τολμάς
Κάτι πήγε λάθος μ’ εμάς
Μ’ απουσίες με πολεμάς
Κι ανεξήγητα με έχεις πια διαγράψει
Κάτι πήγε λάθος μ’ εμάς
Και να με ξεχνάς δεν ξεχνάς
ανεξίτηλα εντός μου έχεις γράψει
Εδώ
Ρούχο αφόρετο του κόσμου η ελπίδα
Η σελήνη μου μικρή πυγολαμπίδα
Όλα χώρια σου αλλάζουνε μορφή
Εδώ
Σε πουκάμισο που φόραγες συχνάζω
Και με βλέμματα απλανή κρυφοκοιτάζω
Τόσα όνειρα στου τοίχου το καρφί
|
Edó
Beni akálestos o ánemos tis lípis
Ipenthímisi mu káni pos mu lipis
Sta patómata me sérni san chartí
Edó
Ksimerómata i siopés su ine sferes
Ke anádromes paliés su kaliméres
Mateóthike mu léne i giortí
M’ emás
Ine síguro pos káti píge láthos
Pos m’ agápises to kséro katá váthos
Ma na máthume ti ftei den tolmás
Káti píge láthos m’ emás
M’ apusíes me polemás
Ki aneksígita me échis pia diagrápsi
Káti píge láthos m’ emás
Ke na me ksechnás den ksechnás
aneksítila entós mu échis grápsi
Edó
Rucho afóreto tu kósmu i elpída
I selíni mu mikrí pigolabída
Όla chória su allázune morfí
Edó
Se pukámiso pu fórages sichnázo
Ke me vlémmata aplaní krifokitázo
Tósa ónira stu tichu to karfí
|