Νόμιζες πως θα μ’ άφηνες
και `γω θα μαρτυρούσα
Κι ότι γονατιστή θα σε παρακαλούσα
Ένιωσα λίγο στην αρχή πως μόνη πελαγώνω
Μα ξαφνικά μ’ αρέσει και σε διαβεβαιώνω
Πως ναι περνώ και μόνη μου
Καλά τα καταφέρνω μια χαρά
Δε σ’ έχω ανάγκη ευτυχώς
Μου είσαι πλέον περιττός
Με το να φύγεις πίστεψες
πως θα με καθηλώσεις
Το μόνο όμως που πέτυχες
ήταν να με πεισμώσεις
Κι αν αρχικά αισθάνθηκα
αβάσταχτο τον πόνο
Το πήρα όμως απόφαση
και τώρα σου δηλώνω
Πως ναι περνώ και μόνη μου
Καλά τα καταφέρνω μια χαρά
Δε σ’ έχω ανάγκη ευτυχώς
Μου είσαι πλέον περιττός
|
Nómizes pos tha m’ áfines
ke `go tha martirusa
Ki óti gonatistí tha se parakalusa
Έniosa lígo stin archí pos móni pelagóno
Ma ksafniká m’ arési ke se diaveveóno
Pos ne pernó ke móni mu
Kalá ta kataférno mia chará
De s’ écho anágki eftichós
Mu ise pléon perittós
Me to na fígis pístepses
pos tha me kathilósis
To móno ómos pu pétiches
ítan na me pismósis
Ki an archiká esthánthika
avástachto ton póno
To píra ómos apófasi
ke tóra su dilóno
Pos ne pernó ke móni mu
Kalá ta kataférno mia chará
De s’ écho anágki eftichós
Mu ise pléon perittós
|