Δεν αντέχω την δειλία
τα “δήθεν” και την κοροϊδία
Τα λόγια και τις προθέσεις
και τις ψεύτικες υποσχέσεις
Δεν αντέχω τους σωτήρες
και τους τέλειους χαρακτήρες
ούτε σένα, δεν θ’ αντέξω
αν αργήσω να σε πιστέψω
Κι αν δίνεις όρκους πως μ’ αγαπάς
εγώ έχω αμφιβολία
Γιατί η αγάπη η αληθινή
που μοιάζει με ουτοπία
Πείσε με λοιπόν
πως κάνω λάθος μεγάλο
Πείσε με λοιπόν
να πάψω πια ν’ αμφιβάλλω.
Δεν αντέχω τους χειμώνες
ψεύτες και απατεώνες
ούτε σένα, δεν θ’ αντέξω
αν αργήσω να σε πιστέψω
|
Den antécho tin dilía
ta “díthen” ke tin koroidía
Ta lógia ke tis prothésis
ke tis pseftikes iposchésis
Den antécho tus sotíres
ke tus télius charaktíres
ute séna, den th’ antékso
an argíso na se pistépso
Ki an dínis órkus pos m’ agapás
egó écho amfivolía
Giatí i agápi i alithiní
pu miázi me utopía
Pise me lipón
pos káno láthos megálo
Pise me lipón
na pápso pia n’ amfivállo.
Den antécho tus chimónes
pseftes ke apateónes
ute séna, den th’ antékso
an argíso na se pistépso
|