|
Τα λόγια και τα χρόνια τα χαμένα
και τους καημούς που σκέπασε καπνός
η ξενιτιά τα βρήκε αδελφωμένα
Κι οι ξαφνικές χαρές που ήρθαν για μένα
ήταν σε δάσος μαύρο κεραυνός
κι οι λογισμοί που μπόρεσα για σένα
Και σου μιλώ σ’ αυλές και σε μπαλκόνια
και σε χαμένους κήπους του Θεού
κι όλο θαρρώ πως έρχονται τ’ αηδόνια
με τα χαμένα λόγια και τα χρόνια
εκεί που πρώτα ήσουνα παντού
και τώρα μες στο κρύο και στα χιόνια
Η μοίρα κι ο καιρός το ‘χαν ορίσει
στον κόσμο αυτό να ρίξω πετονιά
κι η νύχτα χίλια χρόνια να γυρίσει
Στο τέλος της γιορτής να τραγουδήσει
αυτός που δεν εγνώρισε γενιά
και του καημού την πόρτα να χτυπήσει
και του καημού την πόρτα να χτυπήσει
και του καημού την πόρτα να χτυπήσει
Δεν ήτανε ρολόι σταματημένο
σε ρημαγμένο κι άδειο σπιτικό
οι δρόμοι που με πήραν και προσμένω
Τα λόγια που δεν ξέρω σου τα δένω
με τους ανθρώπους που ‘δαν το κακό
και το ‘χουν στ’ όνομά τους κεντημένο
Αυτός που σπέρνει δάκρυα και πόνο
θερίζει την αυγή ωκεανό
μαύρα πουλιά του δείχνουνε το δρόμο
Κι έχει τη ζωγραφιά κοντά στον ώμο,
σημάδι μυστικό και ριζικό
πως ξέφυγε απ’ τον Άδη κι απ’ τον κόσμο
Τη δόξα των ανθρώπων δε γυρίζω
στης πέτρας τη παλιά τη συλλογή.
Κι άλλο απ’ το μαύρο χόρτο δε γνωρίζω
παρά μονάχα σκέφτομαι κι ελπίζω
ποια λόγια θα περάσουν την πληγή
και τι θα ξεχαστεί μ’ αυτά που χτίζω.
Όσοι θα βρουν το φως να λιγοστεύει
και την καρδιά κρεμάσουν σε κλαδί
κοντά σε μια φωτιά που ζωντανεύει,
στην όχθη που τον άνθρωπο παλεύει
το μαύρο φως και θέλει να τον δει
και στα μαλλιά του αγέρας να σαλεύει,
Σ’ αυτούς η μοναξιά κι η λησμοσύνη
κι η πέτρα δίχως χώμα και νερό.
Γι αυτούς μέσα στον ύπνο τους θα μείνει
τ’ αηδόνι και το πλοίο ΣΑΝΤΟΡΙΝΗ
με δυο χιλιάδες φόρτωμα πικρό
στο γέλιο των κυμάτων που σ’ αφήνει.
|
Ta lógia ke ta chrónia ta chaména
ke tus kaimus pu sképase kapnós
i ksenitiá ta vríke adelfoména
Ki i ksafnikés charés pu írthan gia ména
ítan se dásos mavro keravnós
ki i logismi pu bóresa gia séna
Ke su miló s’ avlés ke se balkónia
ke se chaménus kípus tu Theu
ki ólo tharró pos érchonte t’ aidónia
me ta chaména lógia ke ta chrónia
eki pu próta ísuna pantu
ke tóra mes sto krío ke sta chiónia
I mira ki o kerós to ‘chan orísi
ston kósmo aftó na ríkso petoniá
ki i níchta chília chrónia na girísi
Sto télos tis giortís na tragudísi
aftós pu den egnórise geniá
ke tu kaimu tin pórta na chtipísi
ke tu kaimu tin pórta na chtipísi
ke tu kaimu tin pórta na chtipísi
Den ítane rolói stamatiméno
se rimagméno ki ádio spitikó
i drómi pu me píran ke prosméno
Ta lógia pu den kséro su ta déno
me tus anthrópus pu ‘dan to kakó
ke to ‘chun st’ ónomá tus kentiméno
Aftós pu spérni dákria ke póno
therízi tin avgí okeanó
mavra puliá tu dichnune to drómo
Ki échi ti zografiá kontá ston ómo,
simádi mistikó ke rizikó
pos kséfige ap’ ton Άdi ki ap’ ton kósmo
Ti dóksa ton anthrópon de girízo
stis pétras ti paliá ti sillogí.
Ki állo ap’ to mavro chórto de gnorízo
pará monácha skéftome ki elpízo
pia lógia tha perásun tin pligí
ke ti tha ksechasti m’ aftá pu chtízo.
Όsi tha vrun to fos na ligostevi
ke tin kardiá kremásun se kladí
kontá se mia fotiá pu zontanevi,
stin óchthi pu ton ánthropo palevi
to mavro fos ke théli na ton di
ke sta malliá tu agéras na salevi,
S’ aftus i monaksiá ki i lismosíni
ki i pétra díchos chóma ke neró.
Gi aftus mésa ston ípno tus tha mini
t’ aidóni ke to plio SANTORINI
me dio chiliádes fórtoma pikró
sto gélio ton kimáton pu s’ afíni.
|
