Μου κήρυξαν τον πόλεμο
μα εγώ δεν τους φοβάμαι,
μιλάω κάθε βράδυ στο Θεό,
ανίκανα, τα όπλα τους,
να με κερδίσουν, θα `ναι,
ανίκητη θα είμαι όσο ζω.
Και γιατί να τους φοβάμαι δηλαδή
αφού είμαι το καλύτερο παιδί,
δεν υπάρχει λόγος να τους φοβηθώ
αφού έχω σύμμαχό μου το Θεό.
Μου κήρυξαν τον πόλεμο
μα εγώ δεν τους φοβάμαι,
τα λάθη τους τ’ αφήνω στο Θεό,
με ήσυχη συνείδηση
τα βράδια θα κοιμάμαι,
κακία να κρατήσω δεν μπορώ.
Και γιατί να τους φοβάμαι δηλαδή
αφού είμαι το καλύτερο παιδί,
δεν υπάρχει λόγος να τους φοβηθώ
αφού έχω σύμμαχό μου το Θεό.
|
Mu kíriksan ton pólemo
ma egó den tus fováme,
miláo káthe vrádi sto Theó,
aníkana, ta ópla tus,
na me kerdísun, tha `ne,
aníkiti tha ime óso zo.
Ke giatí na tus fováme diladí
afu ime to kalítero pedí,
den ipárchi lógos na tus fovithó
afu écho símmachó mu to Theó.
Mu kíriksan ton pólemo
ma egó den tus fováme,
ta láthi tus t’ afíno sto Theó,
me ísichi sinidisi
ta vrádia tha kimáme,
kakía na kratíso den boró.
Ke giatí na tus fováme diladí
afu ime to kalítero pedí,
den ipárchi lógos na tus fovithó
afu écho símmachó mu to Theó.
|