Ποιος να μ’ ακούσει τι θα πω
και ποιος στ’ αλήθεια θα με νιώσει
ό, τι συνήθως αγαπώ
τα όνειρά μου θα σκοτώσει
Τι κι αν αγάπησα πολύ
κανείς δε μου `χει απομείνει
όλοι μου είπανε ψυχρά
δική σου είναι η ευθύνη
Το παράπονο με πνίγει κι είναι άδικο
κάθε βράδυ να μεθάω σε σκυλάδικο
το ζεϊμπέκικο του πόνου το χορεύω εγώ
κάνω στίχο τον καημό μου και τον τραγουδώ
Θέλω να βγάλω μια κραυγή
όμως θα πάει κι αυτή χαμένη
ποιος ξέρει να μου πει γιατί
γιατί μισούν οι προδομένοι
Μου `πες πατέρα μια φορά
“μην κλαις γι’ αγάπη, δεν αξίζει”
ξέχασες όμως να μου πεις
η μοναξιά πόσο κοστίζει
Το παράπονο με πνίγει κι είναι άδικο
κάθε βράδυ να μεθάω σε σκυλάδικο
το ζεϊμπέκικο του πόνου το χορεύω εγώ
κάνω στίχο τον καημό μου και τον τραγουδώ
|
Pios na m’ akusi ti tha po
ke pios st’ alíthia tha me niósi
ó, ti siníthos agapó
ta ónirá mu tha skotósi
Ti ki an agápisa polí
kanis de mu `chi apomini
óli mu ipane psichrá
dikí su ine i efthíni
To parápono me pnígi ki ine ádiko
káthe vrádi na metháo se skiládiko
to zeibékiko tu pónu to chorevo egó
káno stícho ton kaimó mu ke ton tragudó
Thélo na vgálo mia kravgí
ómos tha pái ki aftí chaméni
pios kséri na mu pi giatí
giatí misun i prodoméni
Mu `pes patéra mia forá
“min kles gi’ agápi, den aksízi”
kséchases ómos na mu pis
i monaksiá póso kostízi
To parápono me pnígi ki ine ádiko
káthe vrádi na metháo se skiládiko
to zeibékiko tu pónu to chorevo egó
káno stícho ton kaimó mu ke ton tragudó
|