Με το ένα το τσιγάρο ανάβω τ’ άλλο
και το ποτήρι το γεμίζω με πιοτό
ξαγρυπνάω με παράπονο μεγάλο
και μια απάντηση που έφυγες ζητώ.
Άδειες φεύγουνε οι νύχτες
κι η δική μου η ζωή,
για μοναχικούς ξενύχτες
δεν τελειώνουν οι καημοί.
Με τραγούδια σε ζητώ απελπισμένα
για ν’ ακούσεις και να `ρθεις κάποια βραδιά
νυχτοπούλια από αγάπη πληγωμένα
υπάρχουν κι άλλα σαν κι εμένανε πολλά.
Άδειες φεύγουνε οι νύχτες
κι η δική μου η ζωή,
για μοναχικούς ξενύχτες
δεν τελειώνουν οι καημοί.
|
Me to éna to tsigáro anávo t’ állo
ke to potíri to gemízo me piotó
ksagripnáo me parápono megálo
ke mia apántisi pu éfiges zitó.
Άdies fevgune i níchtes
ki i dikí mu i zoí,
gia monachikus kseníchtes
den teliónun i kaimi.
Me tragudia se zitó apelpisména
gia n’ akusis ke na `rthis kápia vradiá
nichtopulia apó agápi pligoména
ipárchun ki álla san ki eménane pollá.
Άdies fevgune i níchtes
ki i dikí mu i zoí,
gia monachikus kseníchtes
den teliónun i kaimi.
|