Ύπνος απογευματινός
Κάστανο κόκκινο το φως
Είν’ τα παράθυρα κλειστά
Σκοτεινά.
Έπεσες με τα ρούχα σου
Σε ξέντυσα σιγά σιγά
Σ’ αγκάλιασα και άκουσα
Μια βουή από νερά
Μακριά.
Όταν κοιμάται η αγάπη μου
Ξάγρυπνος εγώ μένω
Πιάνομαι από το σώμα της
Και στους αιθέρες βγαίνω
Ανεβαίνω.
Γυρίζεις το άλλο σου πλευρό
Σ’ ένα λιβάδι φωτεινό
Μες στη ζέστη την αύρα σου
Θα κρυφτώ.
Κι ένα παράθυρο ανοιχτό
Σ’ ένα γαλάζιο βυθό
Ανοίγουνε τα χέρια μου
Κολυμπώ
Είμαι εδώ.
|
Ύpnos apogevmatinós
Kástano kókkino to fos
In’ ta paráthira klistá
Skotiná.
Έpeses me ta rucha su
Se kséntisa sigá sigá
S’ agkáliasa ke ákusa
Mia vuí apó nerá
Makriá.
Όtan kimáte i agápi mu
Kságripnos egó méno
Piánome apó to sóma tis
Ke stus ethéres vgeno
Aneveno.
Girízis to állo su plevró
S’ éna livádi fotinó
Mes sti zésti tin avra su
Tha kriftó.
Ki éna paráthiro anichtó
S’ éna galázio vithó
Anigune ta chéria mu
Kolibó
Ime edó.
|