Πέρασ’ η σιωπή στο καλντερίμι
μίλησε κρυφά στο στεναγμό,
έγιν’ η ελπίδα ένα συντρίμμι
πόνεσ’ η καρδιά στο χωρισμό.
Άδειο το λιμάνι και παιδί δε φτάνει
στην κυρά της νύχτας που ’ναι στη γωνιά,
έφυγες αγόρι μες στο ξεροβόρι
κι έσβησ’ η αγάπη απ’ την παγωνιά.
Μάζεψε η μέρα τα φτερά της
έκλεισε η πόρτα της ζωής,
ζήτησε η μάνα τα παιδιά της
κι όμως δεν της μίλησε κανείς.
Άδειο το λιμάνι και παιδί δε φτάνει
στην κυρά της νύχτας που ’ναι στη γωνιά,
έφυγες αγόρι μες στο ξεροβόρι
κι έσβησ’ η αγάπη απ’ την παγωνιά.
|
Péras’ i siopí sto kalnterími
mílise krifá sto stenagmó,
égin’ i elpída éna sintrímmi
pónes’ i kardiá sto chorismó.
Άdio to limáni ke pedí de ftáni
stin kirá tis níchtas pu ’ne sti goniá,
éfiges agóri mes sto kserovóri
ki ésvis’ i agápi ap’ tin pagoniá.
Mázepse i méra ta fterá tis
éklise i pórta tis zoís,
zítise i mána ta pediá tis
ki ómos den tis mílise kanis.
Άdio to limáni ke pedí de ftáni
stin kirá tis níchtas pu ’ne sti goniá,
éfiges agóri mes sto kserovóri
ki ésvis’ i agápi ap’ tin pagoniá.
|