|
Μόνος μου χαζεύω στο παράθυρο
πως αναβοσβήνουν τόσα φώτα
χάθηκε το βλέμμα μου στο άπειρο
χάθηκες χτυπώντας μου την πόρτα
Έκλεισες τη νύχτα στο δωμάτιο
Κι έγινα σκιά πάνω στον τοίχο
Κι ένα τραγουδάκι απ’ το ράδιο
κλείνει τη ζωή μου σ’ ένα στίχο
Αδέσποτες οι νύχτες σαν σκυλιά
Γυρίζουνε στα χρόνια τα παλιά
Και ψάχνουν μια χαμένη αγκαλιά
να βρουν για να κρυφτούνε
Αδέσποτες οι νύχτες που περνώ
Το ξέρω δεν ξεχνάς και δεν ξεχνώ
Δυο άστρα σε χαμένο ουρανό
ποια νύχτα θα βρεθούμε
Σου ’στελνα τις νύχτες τόσα σήματα
Τώρα πια δεν έχουν σημασία
Σ’ άρεσαν τα λόγια και τα σχήματα
Μα ποτέ δεν μπήκες στην ουσία
Γυάλινη αγάπη και μου έσπασε
Ψάχνω να μαζέψω τα κομμάτια
Πάλιωσε η κουβέρτα και δεν έφτασε
Για να σκεπαστώ μέχρι τα μάτια
|
Mónos mu chazevo sto paráthiro
pos anavosvínun tósa fóta
cháthike to vlémma mu sto ápiro
cháthikes chtipóntas mu tin pórta
Έklises ti níchta sto domátio
Ki égina skiá páno ston ticho
Ki éna tragudáki ap’ to rádio
klini ti zoí mu s’ éna stícho
Adéspotes i níchtes san skiliá
Girízune sta chrónia ta paliá
Ke psáchnun mia chaméni agkaliá
na vrun gia na kriftune
Adéspotes i níchtes pu pernó
To kséro den ksechnás ke den ksechnó
Dio ástra se chaméno uranó
pia níchta tha vrethume
Su ’stelna tis níchtes tósa símata
Tóra pia den échun simasía
S’ áresan ta lógia ke ta schímata
Ma poté den bíkes stin usía
Giálini agápi ke mu éspase
Psáchno na mazépso ta kommátia
Páliose i kuvérta ke den éftase
Gia na skepastó méchri ta mátia
|
