Θέλω απόψε να μεθύσω
μήπως και σε φέρω πίσω.
Έγινες καημός και δάκρυ
και σε ψάχνω απ’ άκρη σ’ άκρη.
Λίγο λίγο με παιδεύεις
και σ’ απόγνωση με φέρνεις.
Προσποιούμαι πως αντέχω,
μα άλλη δύναμη δεν έχω.
Αδιαφορείς, αχ έρωτά μου δυνατέ,
και λέω “ας ήταν να μη σε γνώριζα ποτέ”.
Μα μετανιώνω και σε κλάματα ξεσπώ
γιατί ακόμα, έρωτά μου, σ’ αγαπώ.
Έρχεσαι στα όνειρά μου
και πληγώνεις την καρδιά μου.
Έγινες καημός και θλίψη,
να ’ξερες πως μου ’χεις λείψει.
Ένα ένα τα θυμάμαι,
τα φιλιά σου με πονάνε,
και τα χάδια σου που καίνε
που να βρίσκεσαι δε λένε.
Αδιαφορείς, αχ έρωτά μου δυνατέ,
και λέω “ας ήταν να μη σε γνώριζα ποτέ”.
Μα μετανιώνω και σε κλάματα ξεσπώ
γιατί ακόμα, έρωτά μου, σ’ αγαπώ.
|
Thélo apópse na methíso
mípos ke se féro píso.
Έgines kaimós ke dákri
ke se psáchno ap’ ákri s’ ákri.
Lígo lígo me pedevis
ke s’ apógnosi me férnis.
Prospiume pos antécho,
ma álli dínami den écho.
Adiaforis, ach érotá mu dinaté,
ke léo “as ítan na mi se gnóriza poté”.
Ma metanióno ke se klámata ksespó
giatí akóma, érotá mu, s’ agapó.
Έrchese sta ónirá mu
ke pligónis tin kardiá mu.
Έgines kaimós ke thlípsi,
na ’kseres pos mu ’chis lipsi.
Έna éna ta thimáme,
ta filiá su me ponáne,
ke ta chádia su pu kene
pu na vrískese de léne.
Adiaforis, ach érotá mu dinaté,
ke léo “as ítan na mi se gnóriza poté”.
Ma metanióno ke se klámata ksespó
giatí akóma, érotá mu, s’ agapó.
|