Αν βγεις στο δρόμο μια χαραυγή
κλείσε τα μάτια στην πρώτη αχτίδα..
Μην μπεις στου ήλιου την ομορφιά,
χλωμά σημάδια, πρόσωπα σαν το κερί..
Πλάσματα που `χασαν απ’ τη ζωή
όλα τα χάδια και μια ελπίδα..
Όμορφες μόρτες, νιες και παιδιά,
σκόρπια κοπάδια που φέρανε οι καιροί..
Σε ώρες που οι αλήθειες σιωπούν
στυγνοί και πλούσιοι πήραν τους δρόμους
Ζητούν να πάρουν ότι κι αν βρουν,
την τελευταία σταγόνα της ηδονής..
Άδικε κόσμε δε σε ρωτώ
ποιος σε τρομάζει, ποιος κυβερνά..
Γύρισε πάλι, δε σε κρατώ,
ρίξε το φως στη σκοτεινιά.
|
An vgis sto drómo mia charavgí
klise ta mátia stin próti achtída..
Min bis stu íliu tin omorfiá,
chlomá simádia, prósopa san to kerí..
Plásmata pu `chasan ap’ ti zoí
óla ta chádia ke mia elpída..
Όmorfes mórtes, nies ke pediá,
skórpia kopádia pu férane i keri..
Se óres pu i alíthies siopun
stigni ke plusii píran tus drómus
Zitun na párun óti ki an vrun,
tin teleftea stagóna tis idonís..
Άdike kósme de se rotó
pios se tromázi, pios kiverná..
Girise páli, de se krató,
ríkse to fos sti skotiniá.
|