Παράξενα κι απόψε με κοιτάς
σωπαίνεις σαν παιδί και δε μιλάς
ηρέμησε και μην ανησυχείς
στα μάτια μου τα μάτια σου θα δεις
Αδυναμία μου μεγάλη και παραπονό μου
σ’ έχω βάλει πάνω κι απ’ τον εαυτό μου
τίποτα, μα τίποτα να μας χωρίσει δεν μπορεί
Αδυναμία μου μεγάλη και παραπονό μου
σκέψη που δε βγαίνει απο το μυαλό μου
ο, τι πιο πολύτιμο αυτού του κόσμου είσαι εσύ μονάχα εσύ
Κι αν πέρασα πολλά εσύ δε φταις
πληρώνεις αμαρτίες μου παλιές
μα ό,τι κι αν με πλήγωσε πολύ
ξεχάστηκε στο πρώτο μας φιλί
|
Paráksena ki apópse me kitás
sopenis san pedí ke de milás
irémise ke min anisichis
sta mátia mu ta mátia su tha dis
Adinamía mu megáli ke paraponó mu
s’ écho váli páno ki ap’ ton eaftó mu
típota, ma típota na mas chorísi den bori
Adinamía mu megáli ke paraponó mu
sképsi pu de vgeni apo to mialó mu
o, ti pio polítimo aftu tu kósmu ise esí monácha esí
Ki an pérasa pollá esí de ftes
plirónis amartíes mu paliés
ma ó,ti ki an me plígose polí
ksechástike sto próto mas filí
|