Κουρασμένος απ’ του χρόνου τα παιχνίδια
Με μια φλόγα παγωμένη απ’ το ψέμα
Η παλιά ξανά στα ίδια και τα ίδια
κι ανέβηκα στο πρώτο φορτηγό
Δρόμοι άγνωστοι ξυπνούσαν τα όνειρά μου
Σβήναν πρόσωπα στην νύχτας τον χορό
Ήσουν ήδη δέκα κόσμους μακριά μου
κι είχα πάψει να φοβάμαι τον καιρό
Κι όταν όλοι τον χειμώνα αυτό θα ψάχνουν
ένα βλέμμα για να αντέξουν τον χιονιά
εγώ θα ‘χω αυτή τη δύναμη για αγάπη
κι ένα μονόφθαλμο σκυλί στην αγκαλιά
Αυτοεξόριστος σαν αλήτης ψεύτης στίχος
Και με λόγια που ζητούν αναπνοή
Γράφω λάθος στης αγάπης σου το τείχος
Και μετράω τη ζωή μου απ’ την αρχή
|
Kurasménos ap’ tu chrónu ta pechnídia
Me mia flóga pagoméni ap’ to pséma
I paliá ksaná sta ídia ke ta ídia
ki anévika sto próto fortigó
Drómi ágnosti ksipnusan ta ónirá mu
Svínan prósopa stin níchtas ton choró
Ήsun ídi déka kósmus makriá mu
ki icha pápsi na fováme ton keró
Ki ótan óli ton chimóna aftó tha psáchnun
éna vlémma gia na antéksun ton chioniá
egó tha ‘cho aftí ti dínami gia agápi
ki éna monófthalmo skilí stin agkaliá
Aftoeksóristos san alítis pseftis stíchos
Ke me lógia pu zitun anapnoí
Gráfo láthos stis agápis su to tichos
Ke metráo ti zoí mu ap’ tin archí
|