|
Μικρή σταγόνα κύλισε στο τζάμι
βροχή η αγάπη κι έγινε ποτάμι
και πότισε τη γη
Σαν γη σε έπινα και ξεδιψούσα
σταλιά σταλιά κι ύστερα σε ξεχνούσα
σκληρή που είν’ η ζωή
Όταν αφήσεις την αγάπη μόνη
σε εκδικείται, σε πληγώνει
πεισμώνει σαν παιδί…
Παιδί η αγάπη, σκοτεινός ο δρόμος
ίσως χαθεί και τότε θα `μαι μόνος
σκυφτός μες στη βροχή
Κιτρινισμένη η φωτογραφία
μικρά κομμάτια κλείνει η ευτυχία
που στόλιζες στο χθες…
Για χρόνια πάνω μου τη κουβαλούσα
άλλαζα ρούχα κι όλο τη ξεχνούσα
ξεθώριασε για δες
Όταν αφήσεις την αγάπη μόνη
σε εκδικείται, σε πληγώνει
πεισμώνει σαν παιδί…
Παιδί η αγάπη, σκοτεινός ο δρόμος
ίσως χαθεί και τότε θα `μαι μόνος
σκυφτός μες στη βροχή
|
Mikrí stagóna kílise sto tzámi
vrochí i agápi ki égine potámi
ke pótise ti gi
San gi se épina ke ksedipsusa
staliá staliá ki ístera se ksechnusa
sklirí pu in’ i zoí
Όtan afísis tin agápi móni
se ekdikite, se pligóni
pismóni san pedí…
Pedí i agápi, skotinós o drómos
ísos chathi ke tóte tha `me mónos
skiftós mes sti vrochí
Kitrinisméni i fotografía
mikrá kommátia klini i eftichía
pu stólizes sto chthes…
Gia chrónia páno mu ti kuvalusa
állaza rucha ki ólo ti ksechnusa
ksethóriase gia des
Όtan afísis tin agápi móni
se ekdikite, se pligóni
pismóni san pedí…
Pedí i agápi, skotinós o drómos
ísos chathi ke tóte tha `me mónos
skiftós mes sti vrochí
|
