Νεκρό το βράδυ, σκοτεινό.
Σβησμένα τα λυχνάρια.
Πετάς ψηλά στον ουρανό
και δεν αφήνεις χνάρια
Αγάπη μου
βαλ’ την αγάπη μου
σα δεντρολίβανο στο φυλαχτό σου.
Αγάπη μου
κάψ’ την αγάπη μου
σα μοσχολίβανο στο θυμιατό σου
Κοντά μου πέτρινη σιωπή
και πίκρα δίχως τέλος.
Με κάρφωσε η αστραπή
με του καημού το βέλος.
|
Nekró to vrádi, skotinó.
Svisména ta lichnária.
Petás psilá ston uranó
ke den afínis chnária
Agápi mu
val’ tin agápi mu
sa dentrolívano sto filachtó su.
Agápi mu
káps’ tin agápi mu
sa moscholívano sto thimiató su
Kontá mu pétrini siopí
ke píkra díchos télos.
Me kárfose i astrapí
me tu kaimu to vélos.
|