|
Δεν ξέρω αν μου φταίει η βροχή
το καλοκαίρι μας που γρήγορα τελείωσε
αυτή η στάση σου, η τόσο λογική,
πόσο με πλήγωσε
Δεν ξέρω αν φοβάμαι τη σιωπή
που μπήκε ανάμεσα στους δυο μας και μας άλλαξε
Ήταν δική σου η απόφαση αυτή
που όλα πια τα χάλασε
Όλα τα χάλασε
Αγάπη ώρα μηδέν
τα πρέπει και τα δεν
σαν διαρρήκτες να αδειάζουν τη ζωή μας
Αγάπη ώρα μηδέν
σαν πένθιμο ρεφρέν
με νότες που ματώνουν την ψυχή μας
Δεν έχω τίποτα άλλο να σου πω
εύχομαι αλήθεια να ξεχάσεις όσα ζήσαμε
και να γυρίσεις στην παλιά σου σιγουριά
τώρα που χωρίσαμε
|
Den kséro an mu ftei i vrochí
to kalokeri mas pu grígora teliose
aftí i stási su, i tóso logikí,
póso me plígose
Den kséro an fováme ti siopí
pu bíke anámesa stus dio mas ke mas állakse
Ήtan dikí su i apófasi aftí
pu óla pia ta chálase
Όla ta chálase
Agápi óra midén
ta prépi ke ta den
san diarríktes na adiázun ti zoí mas
Agápi óra midén
san pénthimo refrén
me nótes pu matónun tin psichí mas
Den écho típota állo na su po
efchome alíthia na ksechásis ósa zísame
ke na girísis stin paliá su siguriá
tóra pu chorísame
|
