|
Γράμμα σου στέλνω θείε μου
που ‘σαι στη Νέα Υόρκη,
κι ίσως με πάρεις προς τα κει
να νοικοκυρευτώ,
Ν’ αλλάξουνε τα όνειρα,
να φτιάξουνε οι στόχοι
και να χαράξω μια γραμμή
να την ακολουθώ.
Πόσο λυπάμαι μ’ αυτά που σου γράφω,
μακάρι να ήταν τα πράγματα αλλιώς.
Κρέμασα το πτυχίο μου σε κάδρο στο σαλόνι
και κουβαλάω ντενεκέ σε μια οικοδομή,
ακούω στο ραδιόφωνο και ο καημός φουντώνει
του Στέλιου τα παράπονα ετούτη τη στιγμή.
Πόσο λυπάμαι μ’ αυτά που σου γράφω,
μακάρι να ήταν τα πράγματα αλλιώς.
Τέλειωσα μαθηματικά, κοντεύουν τρία χρόνια
και με ακρίβεια μετρώ το κάθε τι κακό,
δυο ώρες θέλεις, θείε μου, Αιγάλεω Ομόνοια
και ασφυκτικά αισθάνεσαι μέσα στο αστικό.
Πόσο λυπάμαι μ’ αυτά που σου γράφω,
μακάρι να ήταν τα πράγματα αλλιώς.
|
Grámma su stélno thie mu
pu ‘se sti Néa Iórki,
ki ísos me páris pros ta ki
na nikokireftó,
N’ alláksune ta ónira,
na ftiáksune i stóchi
ke na charákso mia grammí
na tin akoluthó.
Póso lipáme m’ aftá pu su gráfo,
makári na ítan ta prágmata alliós.
Krémasa to ptichío mu se kádro sto salóni
ke kuvaláo nteneké se mia ikodomí,
akuo sto radiófono ke o kaimós funtóni
tu Stéliu ta parápona etuti ti stigmí.
Póso lipáme m’ aftá pu su gráfo,
makári na ítan ta prágmata alliós.
Téliosa mathimatiká, kontevun tría chrónia
ke me akrívia metró to káthe ti kakó,
dio óres thélis, thie mu, Egáleo Omónia
ke asfiktiká esthánese mésa sto astikó.
Póso lipáme m’ aftá pu su gráfo,
makári na ítan ta prágmata alliós.
|
