Μην απορείς που μακριά σου δεν αντέχω
μην απορείς που μακριά σου δεν μπορώ
θέλω συνέχεια στο πλάι μου να σ’ έχω
να σε φιλώ και να σου λέω σ’ αγαπώ
Εγώ έχω μάθει ν’ αγαπώ αρρωστημένα
εγώ δεν έμαθα να νοιάζομαι για μένα
τα δίνω όλα όπου ζω και αγαπάω
και ας το ξέρω πως στο τέλος θα πονάω
Μην απορείς τόσο πολύ που σε λατρεύω
μην απορείς που μόνος πέφτω στο κενό
ό, τι αγγίζεις το μισώ και το ζηλεύω
και όταν λείπεις νιώθω πως θα τρελαθώ
|
Min aporis pu makriá su den antécho
min aporis pu makriá su den boró
thélo sinéchia sto plái mu na s’ écho
na se filó ke na su léo s’ agapó
Egó écho máthi n’ agapó arrostiména
egó den ématha na niázome gia ména
ta díno óla ópu zo ke agapáo
ke as to kséro pos sto télos tha ponáo
Min aporis tóso polí pu se latrevo
min aporis pu mónos péfto sto kenó
ó, ti angizis to misó ke to zilevo
ke ótan lipis niótho pos tha trelathó
|