|
Μία φορά θα χαίρεσαι κι έναν καιρό θα τρέμεις
Του πρωινού η παγωνιά θα σου τρυπάει τα στήθη
Καθένας μας στο στρόβιλο ετούτης της ανέμης
Χρωστάει ένα θάνατο και ένα παραμύθι
Από τους δρόμους μάζευα τα λόγια μου
Όπως μαζεύουν τα παιδιά απ’ τα νυχτέρια
Το καλοκαίρι είχε μπερδευτεί στα πόδια μου
Και τα μαλλιά σου μου έδεναν τα χέρια
Στην αυταπάτη μέχρι τέλους
Και στην αλήθεια ως τη σταλιά
Θα `μαι άγγελος με τους αγγέλους
Θα `μαι σκυλί με τα σκυλιά
Ύστερα κύλησε ο καιρός και τράβηξα τον κλήρο μου
Πήγα στα χρόνια ανάποδα κι έσπασα την ορμή τους
Ένας καινούργιος κόσμος τώρα γεννιόταν γύρω μου
Όλοι γελούσαν σαν τρελοί, δεν ήμουνα μαζί τους
Έτσι αμίλητος τους είδα να περνάνε
Να μαρτυράνε τη ζωή στόμα με στόμα
Να ορκίζονται στα σώματα, τα χέρια να ευλογάνε
Κι έλεγα ακόμα αυτή η τρέλα, λίγο ακόμα
|
Mía forá tha cherese ki énan keró tha trémis
Tu prinu i pagoniá tha su tripái ta stíthi
Kathénas mas sto stróvilo etutis tis anémis
Chrostái éna thánato ke éna paramíthi
Apó tus drómus mázeva ta lógia mu
Όpos mazevun ta pediá ap’ ta nichtéria
To kalokeri iche berdefti sta pódia mu
Ke ta malliá su mu édenan ta chéria
Stin aftapáti méchri télus
Ke stin alíthia os ti staliá
Tha `me ángelos me tus angélus
Tha `me skilí me ta skiliá
Ύstera kílise o kerós ke tráviksa ton klíro mu
Píga sta chrónia anápoda ki éspasa tin ormí tus
Έnas kenurgios kósmos tóra genniótan giro mu
Όli gelusan san treli, den ímuna mazí tus
Έtsi amílitos tus ida na pernáne
Na martiráne ti zoí stóma me stóma
Na orkízonte sta sómata, ta chéria na evlogáne
Ki élega akóma aftí i tréla, lígo akóma
|
