|
Αυτός που αγάπησε υποφέρει
ρωτήστε γύρω κάποιος ξέρει
για το πρώτο το φιλί
το στερνό ώρα καλή
και της πίκρας το σκαλί
Φαίνεται θα ‘ναι το γραφτό μου
να ζήσω με τον εαυτό μου
κι όλο στο χθες να κρατώ
κι όλο πίσω να κοιτώ
μέσα στ’ αναφιλητό
Αχ πες τε τραγούδια να δακρύσω
αχ μέσα στο δάκρυ να χαθώ
αχ με το παράπονο θα ζήσω
θέλω να την αντικρίσω
και στα χείλη της να σβήσω
για να ξαναγεννηθώ
Ζωή παράφορη υπόγεια
και στεναγμοί αντί για λόγια
τα παράθυρα κλειστά
και στα μάτια μου μπροστά
οι καρδιές μας χωριστά
Αυτή η νύχτα δεν τελειώνει
μέσα μου δυο παλάμες χιόνι
πού γυρίζεις και πού πας
πού το γέλιο σου σκορπάς
τώρα που δε μ’ αγαπάς
|
Aftós pu agápise ipoféri
rotíste giro kápios kséri
gia to próto to filí
to sternó óra kalí
ke tis píkras to skalí
Fenete tha ‘ne to graftó mu
na zíso me ton eaftó mu
ki ólo sto chthes na krató
ki ólo píso na kitó
mésa st’ anafilitó
Ach pes te tragudia na dakríso
ach mésa sto dákri na chathó
ach me to parápono tha zíso
thélo na tin antikríso
ke sta chili tis na svíso
gia na ksanagennithó
Zoí paráfori ipógia
ke stenagmi antí gia lógia
ta paráthira klistá
ke sta mátia mu brostá
i kardiés mas choristá
Aftí i níchta den telióni
mésa mu dio palámes chióni
pu girízis ke pu pas
pu to gélio su skorpás
tóra pu de m’ agapás
|
