Ας μείνουμε έτσι, να μη μιλάμε
αγκαλιασμένοι στον καναπέ.
Ν’ ακούμε δίσκους που αγαπάμε
φυλακισμένοι σ’ ένα ποτέ.
Ποτέ μη φύγεις, εδώ να μείνεις
να με παιδεύεις, να με φιλάς
Με τόση γλύκα να μ’ ανακρίνεις
έτσι φευγάτα να μ’ αγαπάς.
Αγκαλιά στον καναπέ μας με τα μυστικά εφέ μας,
τα κοινά μας μονοπάτια στη ζωή.
Αγκαλιά στην κάθε μέρα, μια χαρά και μια φοβέρα
τα παιδιά που μεγαλώνουμε μαζί.
Αγκαλιά να μη χαθούμε και να μην παραδοθούμε
σ’ εποχή που δε χωράει το «μαζί».
Ας ξεχαστούμε σ’ αυτό το βράδυ
που βρέχει έξω και τραγουδούν
μικρές σταγόνες πάνω στο τζάμι
και αναμνήσεις που μας κρατούν.
Φωτογραφίες από ταξίδια
σ’ ένα πουλόβερ ένας λεκές,
στην κάμαρά μας κρυφά παιχνίδια,
στο μάλωμά μας υπερβολές.
|
As minume étsi, na mi miláme
agkaliasméni ston kanapé.
N’ akume dískus pu agapáme
filakisméni s’ éna poté.
Poté mi fígis, edó na minis
na me pedevis, na me filás
Me tósi glíka na m’ anakrínis
étsi fevgáta na m’ agapás.
Agkaliá ston kanapé mas me ta mistiká efé mas,
ta kiná mas monopátia sti zoí.
Agkaliá stin káthe méra, mia chará ke mia fovéra
ta pediá pu megalónume mazí.
Agkaliá na mi chathume ke na min paradothume
s’ epochí pu de chorái to «mazí».
As ksechastume s’ aftó to vrádi
pu vréchi ékso ke tragudun
mikrés stagónes páno sto tzámi
ke anamnísis pu mas kratun.
Fotografíes apó taksídia
s’ éna pulóver énas lekés,
stin kámará mas krifá pechnídia,
sto málomá mas ipervolés.
|