Φύσα, αγάπη μου και νοτιά,
της αγάπης του τη φωτιά.
Τρέξε, νύχτα μου, πες του πως θα ’μαι εκεί,
φάρος άναψε να με δει.
Είναι σπάνιο ν’ αγαπάς
(το ναυάγιο που το πας),
έναν έρωτα τέτοιο δεν προσπερνάς
(πάλι σκόπελους θα περνάς).
Η αγάπη κύκλους κάνει,
ψάχνει να βρει ένα λιμάνι,
κύμα δεν υπολογίζει,
χάνει κι άλλο δεν κερδίζει.
Τις πληγές μου θα του δείξω
και τις άγκυρες θα ρίξω
στο κορμί του, στη ματιά του,
και ας πέσω του θανάτου.
Με πανσέληνες, ξαστεριές
χρόνια γύρευα τις στεριές.
Τι κι αν έτυχε τόσο να πληγωθώ;
Είχα τ’ όνειρο οδηγό.
Ψάξε, άστρο μου, να τον βρεις
(κράτα άμυνες, θα καείς).
Πόσα θαύματα κρύβει μια αγκαλιά
(πυροτέχνημα τα φιλιά).
Η αγάπη κύκλους κάνει,
ψάχνει να βρει ένα λιμάνι,
κύμα δεν υπολογίζει,
χάνει κι άλλο δεν κερδίζει.
Τις πληγές μου θα του δείξω
και τις άγκυρες θα ρίξω
στο κορμί του, στη ματιά του,
και ας πέσω του θανάτου.
|
Físa, agápi mu ke notiá,
tis agápis tu ti fotiá.
Trékse, níchta mu, pes tu pos tha ’me eki,
fáros ánapse na me di.
Ine spánio n’ agapás
(to nafágio pu to pas),
énan érota tétio den prospernás
(páli skópelus tha pernás).
I agápi kíklus káni,
psáchni na vri éna limáni,
kíma den ipologizi,
cháni ki állo den kerdízi.
Tis pligés mu tha tu dikso
ke tis ágkires tha ríkso
sto kormí tu, sti matiá tu,
ke as péso tu thanátu.
Me pansélines, ksasteriés
chrónia gireva tis steriés.
Ti ki an étiche tóso na pligothó;
Icha t’ óniro odigó.
Psákse, ástro mu, na ton vris
(kráta ámines, tha kais).
Pósa thafmata krívi mia agkaliá
(pirotéchnima ta filiá).
I agápi kíklus káni,
psáchni na vri éna limáni,
kíma den ipologizi,
cháni ki állo den kerdízi.
Tis pligés mu tha tu dikso
ke tis ágkires tha ríkso
sto kormí tu, sti matiá tu,
ke as péso tu thanátu.
|