Νιώθω βαθιά τη βρωμιά στον αέρα
που κλέβει ανάσες νύχτα και μέρα.
Άσχημα κτίρια από ψηλά με κοιτάνε,
άψυχη πόλη, ποιος ξέρει πού πάμε.
Μία βοή στον αέρα πλανάται
στην ίδια πόλη που ποτέ δεν κοιμάται,
άλλοι γυρίζουν και άλλοι πάνε
σαν τα μυρμήγκια με προσπερνάνε.
Και περιμένω να ‘ρθει καλοκαίρι
σε μία θάλασσα, στου Αιγαίου τα μέρη.
Να με κρατήσει για πάντα και μένα
να μη γυρίσω ποτέ πια για σένα.
Είναι ένα χάος, δε χωράνε πια όλοι
αναστενάζουν οι βρώμικοι δρόμοι.
Είναι οι δρόμοι που πουλιά κελαηδούσαν
κι οι γειτονιές που μικρός τριγυρνούσα.
Όλοι οι φίλοι που ποτέ πια δε βρίσκω
παίζουν κρυφτό με κάποιο άγνωστο ίσκιο,
καθώς τα βλέπω μια ευχή ψιθυρίζω
κι ακουμπισμένος στην άμμο δακρύζω.
Και περιμένω να ‘ρθει καλοκαίρι
σε μία θάλασσα, στου Αιγαίου τα μέρη.
Να με κρατήσει για πάντα και μένα
να μη γυρίσω ποτέ πια για σένα.
|
Niótho vathiá ti vromiá ston aéra
pu klévi anáses níchta ke méra.
Άschima ktíria apó psilá me kitáne,
ápsichi póli, pios kséri pu páme.
Mía voí ston aéra planáte
stin ídia póli pu poté den kimáte,
álli girízun ke álli páne
san ta mirmígkia me prospernáne.
Ke periméno na ‘rthi kalokeri
se mía thálassa, stu Egeu ta méri.
Na me kratísi gia pánta ke ména
na mi giríso poté pia gia séna.
Ine éna cháos, de choráne pia óli
anastenázun i vrómiki drómi.
Ine i drómi pu puliá kelaidusan
ki i gitoniés pu mikrós trigirnusa.
Όli i fíli pu poté pia de vrísko
pezun kriftó me kápio ágnosto ískio,
kathós ta vlépo mia efchí psithirízo
ki akubisménos stin ámmo dakrízo.
Ke periméno na ‘rthi kalokeri
se mía thálassa, stu Egeu ta méri.
Na me kratísi gia pánta ke ména
na mi giríso poté pia gia séna.
|