|
Μικρή με βάζαν ποιήματα να πω με την ποδιά
μα εγώ με τα χτυπήματα που είχα στην καρδιά
με τον εχθρό τα λέω
Πολλοί με κατακτήσανε δεν είσαι μόνο εσύ
Το σώμα μου αποκτήσανε κι είδαν θαλασσί
το πρώτο Εγώ το Αιγαίο
Μια κορδέλα περασμένη τριγύρω απ’ τον ώμο μου λοξά
Σ’ ένα βράχο ανεβασμένη πατρίδα ο νους μου φώναξα
Μέρα νύχτα αγκαλιασμένοι
γυναίκα σου η δάφνη φοίνικα
του Θεόφιλου δοσμένη
στο λάδι αυτού του πίνακα
Αχ ψυχή μου εσύ γοργόνα
αν ζει τι ρωτούσες, γέλαγα
Πιασ’ του πεύκου μια βελόνα
να παίξει ο δίσκος πέλαγα
Εγώ δεν έχω μέγα ανάστημα
μα από το Αλφα ως το Ωμέγα
προσκυνώ το διάστημα
Μεταποιώ το θα σε θάλασσα
κι απ’ τ’ αλμυρό πιο τολμηρό
το πρώτο Εγώ το Αιγαίο
Χαίρε ω χαίρε ανδρειωμένη
πατρίδα σε τέφρα φοίνικα
του Θεόφιλου δοσμένη
στο λάδι αυτού του πίνακα
Μαρμαρένια μου Αφροδίτη
στο αχ μας κανένας, ψέματα
Ποιο νησί ρουφά απ’τη μύτη
αφρούς κυμμάτων κι αίματα
|
Mikrí me vázan piímata na po me tin podiá
ma egó me ta chtipímata pu icha stin kardiá
me ton echthró ta léo
Polli me kataktísane den ise móno esí
To sóma mu apoktísane ki idan thalassí
to próto Egó to Egeo
Mia kordéla perasméni trigiro ap’ ton ómo mu loksá
S’ éna vrácho anevasméni patrída o nus mu fónaksa
Méra níchta agkaliasméni
gineka su i dáfni finika
tu Theófilu dosméni
sto ládi aftu tu pínaka
Ach psichí mu esí gorgóna
an zi ti rotuses, gélaga
Pias’ tu pefku mia velóna
na peksi o dískos pélaga
Egó den écho méga anástima
ma apó to Alfa os to Oméga
proskinó to diástima
Metapió to tha se thálassa
ki ap’ t’ almiró pio tolmiró
to próto Egó to Egeo
Chere o chere andrioméni
patrída se téfra finika
tu Theófilu dosméni
sto ládi aftu tu pínaka
Marmarénia mu Afrodíti
sto ach mas kanénas, psémata
Pio nisí rufá ap’ti míti
afrus kimmáton ki emata
|
