Είχα μα τα έχασα τα λόγια και το φως μου
ψέματα μου είπανε ο φίλος κι αδερφός μου
πως η αγάπη κρύβεται στων ανθρώπων τις καρδιές
μα έξω χέρια αδειανά και σβηστές φωτιές
Άιντε και ξέχασα μ’ ανθρώπους να μιλώ
το δρόμο έχασα και ψάχνω να τον βρω
το δρόμο έχασα και ψάχνω να τον βρω
άιντε και ξέχασα μ’ ανθρώπους να μιλώ
Μαύρη πέτρα κύλησε τη ζωή την ξύπνησε
κι από παράθυρα κλειστά το σκάμε σα σκιές
κι όσα δεν τολμήσαμε στις φωτιές τα ρίχνουμε
να ζεσταθούν τα όνειρα, τα χέρια, οι αγκαλιές
|
Icha ma ta échasa ta lógia ke to fos mu
psémata mu ipane o fílos ki aderfós mu
pos i agápi krívete ston anthrópon tis kardiés
ma ékso chéria adianá ke svistés fotiés
Άinte ke kséchasa m’ anthrópus na miló
to drómo échasa ke psáchno na ton vro
to drómo échasa ke psáchno na ton vro
áinte ke kséchasa m’ anthrópus na miló
Mavri pétra kílise ti zoí tin ksípnise
ki apó paráthira klistá to skáme sa skiés
ki ósa den tolmísame stis fotiés ta ríchnume
na zestathun ta ónira, ta chéria, i agkaliés
|