Σε ένα αίσθημα σιωπής είσαι κλεισμένη
στην αίθουσα αναμονής σε περιμένει
της μοναξιάς σου το αντίο και το δάκρυ
μη με κοιτάζεις παγωμένη σε μια άκρη
Μη με κοιτάς
Δεν βρήκες λόγια κι εξηγήσεις να μου δώσεις
δεν είχες χρόνο τώρα πια να μετανιώσεις
ήθελες μόνο κάθε δάκρυ σου να πνίξεις
και μ’ ένα χάδι στοργικό να με αγγίξεις
Μη μ’ ακουμπάς
Τις κρύες νύχτες που θα `σαι μόνη
κι όταν ο κόσμος θα σε πληγώνει
στη μοναξιά σου να μη καπνίζεις
στην ερημιά σου να μη δακρύζεις
Να μη με ξεχνάς
Μη με ξεχνάς
|
Se éna esthima siopís ise klisméni
stin ethusa anamonís se periméni
tis monaksiás su to antío ke to dákri
mi me kitázis pagoméni se mia ákri
Mi me kitás
Den vríkes lógia ki eksigísis na mu dósis
den iches chróno tóra pia na metaniósis
ítheles móno káthe dákri su na pníksis
ke m’ éna chádi storgikó na me angiksis
Mi m’ akubás
Tis kríes níchtes pu tha `se móni
ki ótan o kósmos tha se pligóni
sti monaksiá su na mi kapnízis
stin erimiá su na mi dakrízis
Na mi me ksechnás
Mi me ksechnás
|