Λέω η ζωή μου ψεύτικη πως κάνει,
όποτε με αγαπούν
Μα στο γιώτα χι μου λάστιχο με πιάνει
και οι μάστορες αργούν
Κι είν’ ακίνητα όλα,
σαν το μελάνι πριν ξυπνήσει από την πένα
Αχ! Ματιά μου ονειροπόλα,
με όλους μοιάζεις, δεν ταιριάζεις με κανένα.
Κι αν εσύ μου δείχνεις τόση καλοσύνη
κι είσαι λες αληθινή,
μη ζητάς μια θέση μες στο καμαρίνι
βγες μαζί μου στη σκηνή
Λέω η ζωή μου ψεύτικη πως κάνει
όποτε με αγαπούν
Μα στην εποχή μου μια εικόνα φτάνει,
χίλιες λέξεις δεν αρκούν
|
Léo i zoí mu pseftiki pos káni,
ópote me agapun
Ma sto gióta chi mu lásticho me piáni
ke i mástores argun
Ki in’ akínita óla,
san to meláni prin ksipnísi apó tin péna
Ach! Matiá mu oniropóla,
me ólus miázis, den teriázis me kanéna.
Ki an esí mu dichnis tósi kalosíni
ki ise les alithiní,
mi zitás mia thési mes sto kamaríni
vges mazí mu sti skiní
Léo i zoí mu pseftiki pos káni
ópote me agapun
Ma stin epochí mu mia ikóna ftáni,
chílies léksis den arkun
|