Τα κόκκινα τριαντάφυλλα που στέλνεις
Τρυπάνε τα μπαλόνια του καιρού
Δηλώνεις τρυφερός και τόσο σοβαρός
Μου λες πως ό,τι θες πάντα το παίρνεις
Κι εγώ με μια ζωή ήδη γεμάτη
Που έβλεπα σαν μέλλον μέχρι χτες
Μετράω αν μπορώ, στα “πρέπει” να χωρώ
Η να βουτήξω στο βυθό που λάμπει κάτι
Αξημέρωτη αγάπη, αφανέρωτη εποχή
Είναι όμορφο να έχεις μια καινούρια εκδοχή
Αξημέρωτη αγάπη, αφανέρωτη εποχή
Με τη δίψα της ζωής μας να μαζεύουμε βροχή
Αξημέρωτη αγάπη
Δεν είναι πως τρελάθηκα για σένα
Διαφέρουμε πολύ εμείς οι δυο
Μα σ’ όλη μου τη ζωή αγάπησα πολύ
Ανθρώπους που δεν έμοιαζαν σε μένα
Κι αν αύριο στο χάδι σου ενδώσω
Δε θα ’ναι γιατί πίστεψα όσα λες
Το αίμα είναι πληγή κι ο έρωτας φυγή
Κι ίσως αξίζει και τα δύο να τα νιώσω
|
Ta kókkina triantáfilla pu stélnis
Tripáne ta balónia tu keru
Dilónis triferós ke tóso sovarós
Mu les pos ó,ti thes pánta to pernis
Ki egó me mia zoí ídi gemáti
Pu évlepa san méllon méchri chtes
Metráo an boró, sta “prépi” na choró
I na vutíkso sto vithó pu lábi káti
Aksiméroti agápi, afanéroti epochí
Ine ómorfo na échis mia kenuria ekdochí
Aksiméroti agápi, afanéroti epochí
Me ti dípsa tis zoís mas na mazevume vrochí
Aksiméroti agápi
Den ine pos treláthika gia séna
Diaférume polí emis i dio
Ma s’ óli mu ti zoí agápisa polí
Anthrópus pu den émiazan se ména
Ki an avrio sto chádi su endóso
De tha ’ne giatí pístepsa ósa les
To ema ine pligí ki o érotas figí
Ki ísos aksízi ke ta dío na ta nióso
|