|
Αν τα λόγια μας είναι θλιμμένα
και τα όνειρά μας μπερδεμένα
άγρια μοναξιά σε ρυθμούς που τρέχουνε
Έναν έναν της ζωής κανόνες
παραβαίνουμε χωρίς εικόνες
όλα σκοτεινά τύψεις που δε φεύγουνε
Μα όταν η ψυχή μας είναι καθαρή
και περνά σαν ήλιος μέσα απ’ τη βροχή
τότε όλα μοιάζουν εύκολα κι απλά ξανά
Όταν βλέπουμε το τέρμα για αρχή
σ’ ένα κόσμο που τα πάντα προσπαθεί
τότε όλα μοιάζουν να ’ναι αληθινά
αλήθεια ή ψέματα
Αν τα χείλη μας είναι σφιγμένα
και τα πρόσωπά μας φοβισμένα
νιώθουμε ντροπή το βλέμμα χαμηλώνει
Λίγο λίγο πέφτει το σκοτάδι
αναζητώντας κάτι απ’ το χάδι
μόνη κι η σιωπή τη φωνή σκοτώνει
|
An ta lógia mas ine thlimména
ke ta ónirá mas berdeména
ágria monaksiá se rithmus pu tréchune
Έnan énan tis zoís kanónes
paravenume chorís ikónes
óla skotiná típsis pu de fevgune
Ma ótan i psichí mas ine katharí
ke perná san ílios mésa ap’ ti vrochí
tóte óla miázun efkola ki aplá ksaná
Όtan vlépume to térma gia archí
s’ éna kósmo pu ta pánta prospathi
tóte óla miázun na ’ne alithiná
alíthia í psémata
An ta chili mas ine sfigména
ke ta prósopá mas fovisména
nióthume ntropí to vlémma chamilóni
Lígo lígo péfti to skotádi
anazitóntas káti ap’ to chádi
móni ki i siopí ti foní skotóni
|
