|
Όπως πάω και σκάβω μέσα μου
τα πρώτα εδάφη είναι χαρούμενα
τα πρώτα εδάφη είναι από σένα
καλά στρωμένα και φροντισμένα
Μα όσο πάω προς άλλα χώματα
εκεί βρίσκω του χρόνου τα παιδιά
εκεί κρύβεται, τόσο κοντά μου
τόσο αχόρταστη η μοναξιά μου
Δεν αντέχει το δέρμα εκεί κάτω
αν αγγίξεις νιώθεις τα καρφιά
όταν πιάνει η ανάμνηση πάτο
όταν φτάνει πηγάδια η καρδιά
Όπως πάω και σκάβω μέσα μου
βρίσκω όλη μου την οικογένεια
κάτι θραύσματα φίλων που έσπασαν
κάτι αγάπες που τάχα ξεπέρασα
Ποια σεντόνια εκεί κατασκότεινα
ποιοι εαυτοί που ζητάνε ταυτότητα
τόνους χώμα έχω ρίξει από πάνω
μα αυτοί είναι εκεί και τους πιάνω
|
Όpos páo ke skávo mésa mu
ta próta edáfi ine charumena
ta próta edáfi ine apó séna
kalá stroména ke frontisména
Ma óso páo pros álla chómata
eki vrísko tu chrónu ta pediá
eki krívete, tóso kontá mu
tóso achórtasti i monaksiá mu
Den antéchi to dérma eki káto
an angiksis nióthis ta karfiá
ótan piáni i anámnisi páto
ótan ftáni pigádia i kardiá
Όpos páo ke skávo mésa mu
vrísko óli mu tin ikogénia
káti thrafsmata fílon pu éspasan
káti agápes pu tácha ksepérasa
Pia sentónia eki kataskótina
pii eafti pu zitáne taftótita
tónus chóma écho ríksi apó páno
ma afti ine eki ke tus piáno
|
