Θαμπό το τζάμι της σιωπής
απ’ τις ανάσες της ζωής
ιδρώνει και σταλάζει.
Υγρή η λύπη της καρδιάς
που τη σφυρίζει ο βοριάς
για ότι πονά κι αλλάζει.
Φέρτε τα σύννεφα στη γη
για να πνιγώ μες τη βροχή
μια τέτοια νύχτα σκοτεινή
που κι οι θεοί τρομάζουν.
Παίξτε βιολιά στους κεραυνούς
στις αστραπές και τους θυμούς
το χτες που φεύγει ξεγεννά
τους πόνους που μ’ αλλάζουν.
Μικρό φιτίλι της ζωής
ανάβεις φως της αστραπής
απ’ της ψυχής το ρεύμα.
Ηλεκτρισμένη φυλακή
αυτά που ζήσαμε μαζί
πληρώθηκαν στο τέρμα..
|
Thabó to tzámi tis siopís
ap’ tis anáses tis zoís
idróni ke stalázi.
Igrí i lípi tis kardiás
pu ti sfirízi o voriás
gia óti poná ki allázi.
Férte ta sínnefa sti gi
gia na pnigó mes ti vrochí
mia tétia níchta skotiní
pu ki i thei tromázun.
Pekste violiá stus keravnus
stis astrapés ke tus thimus
to chtes pu fevgi ksegenná
tus pónus pu m’ allázun.
Mikró fitíli tis zoís
anávis fos tis astrapís
ap’ tis psichís to revma.
Ilektrisméni filakí
aftá pu zísame mazí
pliróthikan sto térma..
|