Αν ξαναρχόμουν στον παλιόκοσμο μια μέρα,
ένα θα άλλαζα, θα άλλαζα καρδιά,
αυτή που κλαίει για τον πόνο του καθένα
και δεν την νοιάστηκε κανένας μια φορά.
Αν ήμουν άλλη, αν ήμουν άλλη,
δε θα ’χες φύγει απ’ τη ζωή μου την κλειστή.
Εγώ κι η πίκρα η μεγάλη
ούτε που θα ’χαμε ποτέ μας συστηθεί.
Όταν κοιτάζω της ψυχής μου την οθόνη
και ξαναζώ χαμένα χρόνια θλιβερά,
θέλω να πνίξω τον εχθρό που με σκοτώνει,
τον δολοφόνο που χτυπάει στ’ αριστερά.
Αν ήμουν άλλη, αν ήμουν άλλη,
δε θα ’χες φύγει απ’ τη ζωή μου την κλειστή.
Εγώ κι η πίκρα η μεγάλη
ούτε που θα ’χαμε ποτέ μας συστηθεί.
|
An ksanarchómun ston paliókosmo mia méra,
éna tha állaza, tha állaza kardiá,
aftí pu klei gia ton póno tu kathéna
ke den tin niástike kanénas mia forá.
An ímun álli, an ímun álli,
de tha ’ches fígi ap’ ti zoí mu tin klistí.
Egó ki i píkra i megáli
ute pu tha ’chame poté mas sistithi.
Όtan kitázo tis psichís mu tin othóni
ke ksanazó chaména chrónia thliverá,
thélo na pníkso ton echthró pu me skotóni,
ton dolofóno pu chtipái st’ aristerá.
An ímun álli, an ímun álli,
de tha ’ches fígi ap’ ti zoí mu tin klistí.
Egó ki i píkra i megáli
ute pu tha ’chame poté mas sistithi.
|