Ήτανε Φθινόπωρο και τα φύλλα πέφτανε
και ένα αγέρι φύσαγε κάπως δυνατό,
ήτανε Φθινόπωρο και τα μαύρα σύννεφα
χάιδευαν παράξενα το Λυκαβηττό.
Ήρθε και το σούρουπο και τα φώτα ανάψανε
κι άδικα τα μάτια μου τον χαμό σου κλάψανε
και το πάρκο έρημο κι η καρδιά μου άδεια
ζω με την ανάμνηση πονεμένα βράδια.
Αν μιλούσαν τα σύννεφα
αν μιλούσαν κι οι δρόμοι
θα σου λέγαν αγάπη μου
πως σ’ αγαπώ ακόμη.
Δε με παρηγόρησε ο καιρός που πέρασε
ούτε και το χείλι μου από τότε γέλασε,
σκέπασε ο πόνος μου κάθε ομορφιά
ζω μες στο Φθινόπωρο και στη συννεφιά.
Αν μιλούσαν τα σύννεφα
αν μιλούσαν κι οι δρόμοι
θα σου λέγαν αγάπη μου
πως σ’ αγαπώ ακόμη.
|
Ήtane Fthinóporo ke ta fílla péftane
ke éna agéri físage kápos dinató,
ítane Fthinóporo ke ta mavra sínnefa
cháidevan paráksena to Likavittó.
Ήrthe ke to surupo ke ta fóta anápsane
ki ádika ta mátia mu ton chamó su klápsane
ke to párko érimo ki i kardiá mu ádia
zo me tin anámnisi poneména vrádia.
An milusan ta sínnefa
an milusan ki i drómi
tha su légan agápi mu
pos s’ agapó akómi.
De me parigórise o kerós pu pérase
ute ke to chili mu apó tóte gélase,
sképase o pónos mu káthe omorfiá
zo mes sto Fthinóporo ke sti sinnefiá.
An milusan ta sínnefa
an milusan ki i drómi
tha su légan agápi mu
pos s’ agapó akómi.
|