Aνάβω μια φωτιά στο νού
ρωτάω και τυραννιέμαι
για το δικό μας όνειρο
λέω κι αναρωτιέμαι
Που πήγαν τα λιμάνια
οι αγκαλιές, τα ξημερώματα
γινήκαν όλα στάχτη κι αφορμές
πικρά καμώματα
Xρωστάω όσα δεν έζησα
μα κι όσα έχω ζήσει
μες στην καρδιά μου ανατολή
και στο μυαλό μου η δύση
Tα λόγια, τα μισόλογα
τα ρούχα τα κλεμένα
είναι το ψέμα που μισώ
γιατί θυμάμ’ εσένα
Tα λυπημένα βλέματα
δεν είν’ του κόσμου ψέματα
μα της ψυχής η ανατολή
και της ζωής η ανταμοιβή
|
Anávo mia fotiá sto nu
rotáo ke tiranniéme
gia to dikó mas óniro
léo ki anarotiéme
Pu pígan ta limánia
i agkaliés, ta ksimerómata
giníkan óla stáchti ki aformés
pikrá kamómata
Xrostáo ósa den ézisa
ma ki ósa écho zísi
mes stin kardiá mu anatolí
ke sto mialó mu i dísi
Ta lógia, ta misóloga
ta rucha ta kleména
ine to pséma pu misó
giatí thimám’ eséna
Ta lipiména vlémata
den in’ tu kósmu psémata
ma tis psichís i anatolí
ke tis zoís i antamiví
|