Βάστα καρδιά μου τα γερά,
Σώμα, τα μη γραμμένα,
και σκούρα κι άπιαστη η ζωή
τα πρέπει σου κι εμένα.
Γιατί είμαι ανθός χωρίς οσμή,
αγάπη δίχως δάκρυ,
Έρωτας δίχως σ’ αγαπώ
και κάμπος δίχως φράχτη.
Κι άμα σε πίκρανα πολύ,
άσε με ν’ ανασάνω,
για τελευταία μου φορά
κι ας πέσω να πεθάνω.
Βάστα καρδιά μου τα γερά,
μέχρι να βρει κι η σκέψη,
τον τρόπο να σ’ ακολουθεί
και πίσω σου να τρέξει.
Γιατί είμαι αγκάθι στο κορμί ,
στην ερημιά σκοτάδι,
μέσα στον ύπνο σου κραυγή
και στη φωτιά σου λάδι.
Κι άμα σου κάθισα βαριά,
ο νους δεν το κατέχει,
Καρδιά που ξέρει ν’ αγαπά
τον πόνο τον αντέχει.
|
Oásta kardiá mu ta gerá,
Sóma, ta mi gramména,
ke skura ki ápiasti i zoí
ta prépi su ki eména.
Giatí ime anthós chorís osmí,
agápi díchos dákri,
Έrotas díchos s’ agapó
ke kábos díchos fráchti.
Ki áma se píkrana polí,
áse me n’ anasáno,
gia teleftea mu forá
ki as péso na petháno.
Oásta kardiá mu ta gerá,
méchri na vri ki i sképsi,
ton trópo na s’ akoluthi
ke píso su na tréksi.
Giatí ime agkáthi sto kormí ,
stin erimiá skotádi,
mésa ston ípno su kravgí
ke sti fotiá su ládi.
Ki áma su káthisa variá,
o nus den to katéchi,
Kardiá pu kséri n’ agapá
ton póno ton antéchi.
|