Όλες εκείνες οι στιγμές που σου γελούν
κι εσύ κοιτάς να τις εντάξεις μες στο χρόνο
όλα τα αδέσποτα φιλιά να δεσμευθούν
όπως τα όνειρά σου που ‘μειναν στο δρόμο
Μήπως κι αυτά δεν ξέραν τι ζητούσες
Μήπως κι αυτά πετάγανε ψηλά
Μήπως κι αυτά το ξέραν αγαπούσες
Μήπως κι αυτά πλαγιάζαν μοναχά
Άναψε τη φωτιά της ερήμου η νυχτιά
και το σώμα σου πάλι θα καίει
το νερό τη φωτιάς πιες και πέτα ψηλά
ίσως νιώθει κι αυτή ότι φταίει
Άναψε τη φωτιά
Τώρα οι φίλοι πια για σένα δε ρωτούν
κι εσύ συλλαβίζεις το γιατί μέσα στον πόνο
χαμογελάς να δείχνεις πως καλοπερνούν
όμως τα όνειρά σου έμειναν στον δρόμο
|
Όles ekines i stigmés pu su gelun
ki esí kitás na tis entáksis mes sto chróno
óla ta adéspota filiá na desmefthun
ópos ta ónirá su pu ‘minan sto drómo
Mípos ki aftá den kséran ti zituses
Mípos ki aftá petágane psilá
Mípos ki aftá to kséran agapuses
Mípos ki aftá plagiázan monachá
Άnapse ti fotiá tis erímu i nichtiá
ke to sóma su páli tha kei
to neró ti fotiás pies ke péta psilá
ísos nióthi ki aftí óti ftei
Άnapse ti fotiá
Tóra i fíli pia gia séna de rotun
ki esí sillavízis to giatí mésa ston póno
chamogelás na dichnis pos kalopernun
ómos ta ónirá su éminan ston drómo
|