Το περιθώριο γη και ουρανός
και μέσα μας ένα σύννεφο
να προσποιούμαι ένα άλλον εαυτό
και η καρδιά μου να ματώνει
Πέρασαν μέρες νύχτες σκόρπιες διαδρομές
μα πού να πάω που παντού πατάω χιόνι
να προσποιούμαι οτι είμαι εγώ καλά
και η καρδιά μου να ματώνει
Άναψες δυο σπίρτα κι όλα τα’καψες
καίω και ούτε είπες να γυρίσεις να με δεις
Άναψες δυο σπίρτα κι όλα τα’καψες
πέταξες βενζίνη και έφυγες νωρίς
Δεν έχει φώτα και τ’αστέρια είναι σβηστά
όποια προσπάθεια κι αν κάνω με πληγώνει
να λέω σ’όλους είμαι εγώ πολύ καλά
και η καρδιά μου να ματώνει
|
To perithório gi ke uranós
ke mésa mas éna sínnefo
na prospiume éna állon eaftó
ke i kardiá mu na matóni
Pérasan méres níchtes skórpies diadromés
ma pu na páo pu pantu patáo chióni
na prospiume oti ime egó kalá
ke i kardiá mu na matóni
Άnapses dio spírta ki óla ta’kapses
keo ke ute ipes na girísis na me dis
Άnapses dio spírta ki óla ta’kapses
pétakses venzíni ke éfiges norís
Den échi fóta ke t’astéria ine svistá
ópia prospáthia ki an káno me pligóni
na léo s’ólus ime egó polí kalá
ke i kardiá mu na matóni
|