|
Τα χέρια στην ανάταση τα πόδια ανοιχτά
τα μάτια κολλημένα στον τοίχο
Σε ψάχνω σε γνώριμες φωνές και ουρλιαχτά
κι όλο ελπίζω κάπου να σε πετύχω
Εκείνα που αγάπησες πουλιούνται φτηνά
αστράφτει και ρίχνει μαχαιριά
Στον πάτο της κόλασης σε ρίξαν ξανά
Άγγελοι με βρώμικα χέρια
Κι όμως εσύ ανασαίνεις
κι όμως εσύ ανασαίνεις
κι όμως εσύ ανασαίνεις
Ποτέ σου δε βολεύτηκες κι εσύ σαν παιδί
στην πλάτη κουβαλάς την ευθύνη
στα βράδια λυτρώνεσαι απ’ αυτή τη χλιδή
με σπίρτα, με στουπί και βενζίνη
Κανένας δε σε ξέρει δε σε θέλει κανείς
κανένας δε ρωτάει ποιος είσαι
Παράνομα ζεις κι όσο ζεις ενοχλείς
επίσημα λοιπόν αγνοείσαι
Κι όμως εσύ ανασαίνεις
κι όμως εσύ ανασαίνεις
κι όμως εσύ ανασαίνεις
|
Ta chéria stin anátasi ta pódia anichtá
ta mátia kolliména ston ticho
Se psáchno se gnórimes fonés ke urliachtá
ki ólo elpízo kápu na se petícho
Ekina pu agápises puliunte ftiná
astráfti ke ríchni macheriá
Ston páto tis kólasis se ríksan ksaná
Άngeli me vrómika chéria
Ki ómos esí anasenis
ki ómos esí anasenis
ki ómos esí anasenis
Poté su de voleftikes ki esí san pedí
stin pláti kuvalás tin efthíni
sta vrádia litrónese ap’ aftí ti chlidí
me spírta, me stupí ke venzíni
Kanénas de se kséri de se théli kanis
kanénas de rotái pios ise
Paránoma zis ki óso zis enochlis
epísima lipón agnoise
Ki ómos esí anasenis
ki ómos esí anasenis
ki ómos esí anasenis
|
