Αναστενάζει η Κοκκινιά,
το Πέραμα υποφέρει.
Δακρύζει το Αιγάλεω,
πονάει το Περιστέρι.
Μες στης Αθήνας την ψυχή
και στου Πειραία την καρδιά,
της φτώχειας το παράπονο
ριζώθηκε βαθιά.
Της Δραπετσώνας ο καημός
φτάνει στην Ιωνία.
Στη Δάφνη, στην Καισαριανή
λαχτάρες κι αγωνία.
Μες στης Αθήνας την ψυχή
και στου Πειραία την καρδιά,
της φτώχειας το παράπονο
ριζώθηκε βαθιά.
Μπουρνάζι και Πετράλωνα,
μαζί κι η Καλλιθέα,
του μόχθου γίναν συντροφιά,
του στεναγμού παρέα.
Μες στης Αθήνας την ψυχή
και στου Πειραία την καρδιά,
της φτώχειας το παράπονο
ριζώθηκε βαθιά.
|
Anastenázi i Kokkiniá,
to Pérama ipoféri.
Dakrízi to Egáleo,
ponái to Peristéri.
Mes stis Athínas tin psichí
ke stu Pirea tin kardiá,
tis ftóchias to parápono
rizóthike vathiá.
Tis Drapetsónas o kaimós
ftáni stin Ionía.
Sti Dáfni, stin Kesarianí
lachtáres ki agonía.
Mes stis Athínas tin psichí
ke stu Pirea tin kardiá,
tis ftóchias to parápono
rizóthike vathiá.
Burnázi ke Petrálona,
mazí ki i Kallithéa,
tu móchthu ginan sintrofiá,
tu stenagmu paréa.
Mes stis Athínas tin psichí
ke stu Pirea tin kardiá,
tis ftóchias to parápono
rizóthike vathiá.
|